آیا با وجود تبخال تناسلی می‌توان رابطه ‌جنسی داشت؟

تبخال تناسلی (Genital herpes) از جمله بیماری‌های شایعی است که از طریق رابطه جنسی منتقل می‎شود. افراد مبتلا به این بیماری با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند. از جمله اینکه تا زمانی که تبخال روی پوست آنها وجود دارد، امکان برقرای رابطه جنسی با شریک خود را ندارد. احساس شرم از ابتلا به این بیماری، از جمله مشکلات روانی است که مبتلایان به تبخال تناسلی با آن روبه‌رو هستند. در این مطلب از وبلاگ اسنپ‌دکتر شما را بیشتر با این بیماری آشنا خواهیم کرد. 

تبخال تناسلی چیست؟

تبخال دستگاه تناسلی یک عفونت شایع جنسی است که توسط ویروس هرپس سیمپلکس با عبارت مخفف شده (HSV) ایجاد می شود. مهم‌ترین راه انتشار ویروس هرپس سیمپلکس را می‌توان تماس جنسی دانست. بعد از عفونت اولیه، ویروس در بدن شما پنهان می‌شود و می‌تواند چندین بار در سال دوباره فعال شود. این بیماری می تواند باعث درد، خارش و زخم در ناحیه تناسلی شما شود. اما ممکن است هیچ علائم و نشانه‌ای از تبخال دستگاه تناسلی نداشته باشید.

ذکر این نکته مهم است که در صورت آلودگی، حتی اگر هیچ زخم قابل مشاهده ای نداشته باشید، این بیماری می‌تواند در رابطه جنسی و راه های مقاربتی، مسری باشد. هیچ درمانی برای تبخال دستگاه تناسلی وجود ندارد، اما استفاده از برخی داروها می توانند علائم را کاهش دهند و همچنین خطر ابتلا به دیگران را نیز کاهش دهند. کاندوم همچنین می تواند به جلوگیری از شیوع عفونت این بیماری کمک کند.

علائم تبخال تناسلی

بسیاری از افراد ممکن است علامت خاصی نداشته باشند و یا علائم خفیفی داشته باشند، به همین جهت از اینکه مبتلا به هرپس تناسلی هستند بی‌خبراند.

علائم هرپس تناسلی عبارت‌اند از:

• درد یا خارش که ظرف ۲ تا ۱۰ روز پس از قرار گرفتن در معرض شریک جنسی آلوده آغاز می‌‌شود.
• برجستگی‌های قرمز کوچک یا تاول‌های سفید کوچک که ممکن است چند روز بعد ظاهر شوند.
• زخم‌هایی که با پاره شدن تاول‌ها شکل می‌گیرند و از آنها خون یا چرک بیرون می‌آید.
• احساس فشار در شکم
• نشانه های شبیه آنفولانزا – مانند تب
• احساس خارش یا سوزش در ناحیه تناسلی یا مقعد
• درد در ران، باسن، یا ناحیه تناسلی
• غده‌های متورم
• ترشحات غیرطبیعی واژن

زخم‌ ها ممکن است باعث درد و سوزش هنگام ادرار شوند. همچنین ممکن است تا زمان از بین رفتن عفونت، درد و حساسیت در ناحیه‌ تناسلی وجود داشته باشد. در اوایل بروز بیماری ممکن است علائم و نشانه‌ هایی شبیه به آنفولانزا مانند تورم غدد لنفاوی در کشاله ران، سردرد، درد عضلانی و تب را تجربه کنید.

پرسش‌های رایج در مورد تبخال تناسلی

عفونت تبخال تناسلی چگونه بوجود می‌آید؟

ویروس تبخال (HSV ) میتواند از طریق شکاف پوست در هنگام سکس واژنی، دهانی یا مقعدی وارد بدن شود. این ویروس قادر است تا به غشاهای مرطوب آلت (penis)، واژن، مجرای ادراری، دهانه رحم (سرویکس) و یا مقعد داخل گردد.

بعد از ورود ویروس به بدن، سلول‌های سالم به آن آلوده شده و سیستم دفاعی نرمال بدن به جدال با ویروس می پردازد. این جدال موجب ظهور زخم، تاول و ورم می‌شود.

علاوه بر اعضای جنسی، هرپس ژنیتال می‌تواند زبان، دهان، چشم، لثه، لب‌ها، انگشتان و دیگر قسمتهای بدن را نیز گرفتار کند. در هنگام سکس دهانی ویروس هرپس می‌تواند از تبخال اطراف لب به ناحیه تناسلی شریک جنسی منتقل شود ( یا برعکس). 

آیا با وجود تبخال تناسلی می‌توان رابطه ‌جنسی داشت؟

با وجود تبخال تناسلی هم می‌توانید رابطه جنسی رضایت‌ بخشی داشته باشید، گرچه ممکن است این امر نسبت به قبل پیچیده‌تر باشد. در حال حاضر، شما باید در مورد نوع رابطه جنسی و زمان آن مراقب‌های لازم را انجام دهید. تا زمانی که تبخال روی پوست شما وجود دارد، هر گونه تماسی با این ناحیه می‌تواند شریک جنسی شما را آلوده کند. در صورت داشتن زخم در ناحیه تناسلی یا زمان بروز زگیل تناسلی، باید از فعالیت‌های جنسی زیر اجتناب کنید:

• رابطه جنسی واژینال
• رابطه جنسی مقعدی
• رابطه جنسی دهانی

هرپس ژنیتال چگونه تشخیص داده می‌شوند؟

• برای تشخیص این بیماری می‌توان آزمایش‌هایی را انجام داد. درست‌ترین راه، نمونه‌گیری از زخم و رشد ویروس در یک مایع مخصوص است. این روش ممکن است یک هفته زمان ببرد. در صورتی که نتیجه آزمایش مثبت تشخیص داده شود، به این معناست که شما به بیماری تپخال تناسلی مبتلا هستید. اما اگر پاسخ آزمایش منفی باشد به این معنا نیست که عفونت به طور قطع در بدن شما وجود ندارد. 
• همچنین می‌توان خون فرد را آزمایش کرد. در آزمایش خون میزان آنتی‌بادی اندازه‌گیری می‌شود. با این تست می‌توان دریافت کرد که آیا عفونت به تازگی بوجود آمده یا مربوط به عود بیماری است.

چه زمانی بیشترین احتمال انتقال ویروس وجود دارد؟

محققان، میزان انتقال بیماری در زوج‌های غیر همجنسی را که یکی از آنها برای اولین بار درگیر عفونت شده بود، بررسی کردند. پژوهش آنان نشان داد در بازه‌ زمانی بیش از یک سال، در ۱۰ درصد موارد، شریک جنسی به ویروس آلوده می‌شود. در ۷۰ درصد موارد نیز عفونت در زمانی منتقل می‌شود که هیچ گونه علائمی وجود ندارد. همچنین، استفاده از کاندوم و داروهای مهارکننده‌ ضدویروس، احتمال انتقال عفونت به شریک جنسی را کاهش می‌دهد.

 چگونه با وجود تبخال تناسلی رابطه جنسی ایمن داشته باشید؟

در صورتی که فردی مرتب دچار تبخال می‌شود، می‌تواند روزانه دارو مصرف کند تا علائم او کاهش یابند. در بسیاری موارد این داروها تا مدت طولانی مانع از عود بیماری می‌شوند و در عین حال شانس انتقال تبخال به افراد دیگر را نیز کم می‌کنند. 

در صورتی که فرد یا شریک جنسی او، به تبخال تناسلی مبتلاست باید در زمان بروز علائم و تا چند روز بعد از محو زخم‌ها، از تماس جنسی خودداری کند. این افراد باید مطمئن شوند که زخم و ترشحات آن با پوست افراد دیگر تماس پیدا نمی‌کند. از این رو پس از هر بار دست زدن به زخم‌ها باید دست‌هایشان را با آب وصابون بشویند. این کار مانع از آلوده کردن خود فرد و دیگران می‌شود.

استفاده از کاندوم خطر انتقال یا ابتلا به هرپس ژنیتال را کم می‌کند ولی بطور حتم مانع از آلودگی افراد دیگر نخواهد شد. هرچند ویروس از کاندوم نمی‌گذرد ولی ضایعاتی که با کاندوم پوشیده نشده‌اند، می‌توانند باعث آلودگی شوند. با این وجود کاندوم در محافظت علیه سایر بیماری‌های مقاربتی نیز کمک می‌کند. 

آیا تبخال تناسلی درمان می‌شود؟

درمانی برای تبخال وجود ندارد. با این حال، داروهایی هستند که می‌توانند از شیوع بیماری پیشگیری کنند یا زمان آن را کوتاه‌تر کنند. مصرف روزانه یکی از داروهای آنتی‌ویروس می‌تواند احتمال انتقال عفونت به شریک جنسی را کاهش دهد.

سخن آخر

بسیاری از افراد بعد از تشخیص تبخال تناسلی، احساس شرمندگی، ترس و پریشانی دارند. این واکنش‌ها طبیعی هستند. لازم است به یاد داشته باشید که تبخال تناسلی اختلالی است که می‌توانید آن را کنترل کنید.

آموزش اینکه افراد مبتلا و شریک جنسی آنان چگونه از خود مراقبت کنند و با چه چیزهایی مواجه خواهند شد، بسیار ضروری است. درنهایت بهتر است بدانید بسیاری از بیمارانی که با روانشناس یا افراد خانواده‌ خود صحبت می‌کنند، شرایط بیماری خود را بهتر می‌پذیرند و با آن کنار می‌آیند. همچنین به افرادی که نتیجه‌ آزمایش ویروسی آنان مثبت شده ولی هنوز علامتی را تجربه نکرده‌اند، توصیه می‌شود به روانشناس مراجعه کنند.

در سراسر جهان گروه‌های حمایتی‌ای برای این بیماران شکل گرفته است. این گروه‌ها محیط امنی را فراهم می‌کنند تا بیماران تجارب و احساسات خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند.